Podane niżej informacje na temat istot nadprzyrodzonych występujących w wierzeniach demonologicznych mieszkańców Chronowa pochodzą z monografii Stanisława Nabielca Chronów, wieś ongiś szlachecka.

     Oto zestawienie istot nadprzyrodzonych występujących w wierzeniach mieszkańców Chronowa wymienianych przez autora.

    Diabeł zwany też szatanem, biesem, złym lub pokuśnikiem. Jego wyobrażenie nie różni się od występujących w innych regionach Polski oraz znanych w sztuce i w tradycji chrześcijańskiej. Występował w postaci ludzkiej lub zwierzęcej, ale najczęściej wyobrażano go sobie jako szpetną bestię z rogami, ogonem, kopytem i widłami. Jego celem było doprowadzenie do zguby i potępienia tych ludzi, którzy ulegli jego pokusom lub dali się oszukać.

   Czarownice uznawane były za wspólniczki diabła. Także w tym przypadku wyobrażenia nie różnią się od występujących w innych regionach Polski. Najczęściej za czarownicę uznawano jakąś kobietę, którą ze względu na posiadane przez nią umiejętności posądzano o czary. Wierzono, że efektem działań czarownic mogą być susze, epidemie głodu, chorób ludzi i zwierząt, śmierć. Za szczególnie niebezpieczną uważano umiejętność rzucania przez czarownice uroku, którego efektem miało być na przykład odebranie krowom mleka lub zauroczenie miłosne. Obawiano się też rzucenia uroku na nowo narodzone dzieci oraz zwierzęta. Aby zabezpieczyć się stosowano magiczne zaklęcia, czerwone wstążeczki, odczynianie uroków przez znachorki.

    Mamuny zwane czasem boginkami, występowały w postaci kobiet o dużych, obwisłych piersiach. Zagrażały one położnicom, którym zamieniały dzieci.

   Południce również wyobrażane pod postacią brzydkich kobiet. Napastowały one ludzi pracujących albo śpiących w polu w godzinach południowych.

   Zmora według wierzeń mogła przybierać różne postacie, a więc kota, łasicy, szczura itp., ale najczęściej występowała jako niewidzialny duch. Zagrażała ludziom śpiącym, dusiła ich lub wysysała z nich krew. Przepłoszyć ją można było za pomocą światła.

    Błędne ogniki zwane w Chronowie „dzikim światłem”. Wierzono, że są to pokutujące dusze zmarłych ludzi błąkające się po świecie. Zwodziły one ludzi i oczekiwały na wybawienie.

    Strzygoń miał to być upiór, zmarły człowiek, który po śmierci wychodził z grobu, wysysał krew z ludzi i zwierząt, dusił swoje ofiary. Niezrozumiałe przypadki nagłej śmierci, na przykład z powodu zawału serca, uważano za efekt działań strzygoni.

     Demon śmierci inne nazwy Zośka, chuda, kostucha. Wyobrażenie wyglądu tej istoty nadprzyrodzonej zgodne było ze znanym powszechnie obrazem występującym w ikonografii. Była to zatem ubrana w białe szaty chuda kobieta lub kościotrup uzbrojony w kosę. Najczęściej postać ta ukazywała się osobie umierającej. Jej pojawienie się w pobliżu innej osoby wróżyć miało jej szybką śmierć.